Αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια.

Είναι πιο συχνή στις γυναίκες από ότι στους άνδρες και εξηγείται από τη μεταφορά λεμφοκυττάρων με την εμβρυομητρική κυκλοφορία.

Η ύπαρξη αντισωμάτων στην αυτοάνοσο θυρεοειδοπάθεια μπορεί να οδηγήσει στην αυτόματη έκτρωση και στη γέννηση νεογνών με σύνδρομο Down.

Υπερθυρεοειδισμός.

Η συχνότητα εμφάνισης του είναι 1/1000-2000 κυήσεις. Η κατάσταση αυτή μπορεί να εκδηλωθεί με την εμφάνιση μεγάλης ταχυκαρδίας, αύξηση του μεγέθους του θυρεοειδούς, εξόφθαλμο και απώλεια ή μη αύξηση βάρους παρά την καλή διατροφή. Σημαντικό εύρημα στην κύηση είναι η ύπαρξη του υποκλινικού υπερθυρεοειδισμού που σχετίζεται με την ύπαρξη αυτοάνοσου μηχανισμού και τη δημιουργία αντισωμάτων.

Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης επιτυγχάνεται με τη χορήγηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής.

Η επίπτωση της θυρεοτοξίκωσης στην κύηση είναι σημαντική. Αρκετές κυήσεις, οδηγούνται σε αυτόματες εκτρώσεις και η συχνότητα της προεκλαμψίας είναι μεγαλύτερη. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα νεογνά είναι ευθυρεοειδικά, αν και μεταφέρονται περιπτώσεις θυρεοτοξίκωσης , λόγω της μεταφοράς μέσω του πλακούντα θυρεοειδικών ανοσοσφαιρινών και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις αναπτύσσεται υποθυρεοειδισμός λόγω της μεταφοράς αντισωμάτων μέσω του πλακούντα.

Υποθυρεοειδισμός.

Κατά τη διάρκεια της κύησης, εμφανίζεται σε ποσοστό 2,5% με κ’υρια εκδήλωση τον κλινικό υποθυρεοειδισμό, που συνοδεύει τον διαβήτη τύπου Ι.

• Ο προϋπάρχων υποθυρεοειδισμός έχει σαν αποτέλεσμα τη συχνότερη εμφάνιση  προεκλαμψίας, την αποκόλληση του πλακούντα, τη γέννηση λιποβαρών νεογνών και εμφάνιση παλίνδρομων κυήσεων. Η χορήγηση πριν την κύηση θυρορμόνης προλαμβάνει όλες τις παραπάνω επιπλοκές.
• Στον υποκλινικό υποθυρεοειδισμό, έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά που γεννιούνται πιθανόν να εμφανίσουν νευροψυχολογικά προβλήματα.Λόγω αυτού, συνιστάται η εξέταση του θυρεοειδούς και των ορμονών τους σαν screening test προγεννητικά.
• Συγγενής υποθυρεοειδισμός, εμφανίζεται σε συχνότητα 1/4000-7000 στα νεογνά που υποβάλλονται σε έλεγχο.
• Θυρεοειδοπάθεια της λοχείας, αναπτύσσεται συνήθως σε γυναίκες με διαβήτη τύπου Ι ή λόγω των διαταραχών που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση θειοαμίδης και συνήθως μετά από 4-8 μήνες η γυναίκα επανέρχεται σε ευθυρεοειδική κατάσταση.
• Οζώδης θυρεοειδοπάθεια. Η θεραπεία της εξαρτάται από το στάδιο της κυήσεως. Μικροί όζοι που ανιχνεύονται υπερηχογραφικά είναι συχνοί στην κύηση και μπορεί να μεγαλώνουν με την πρόοδο της εγκυμοσύνης.Σε τέτοιους όζους, συνιστάται η βιοψία, ιδιαίτερα με το τέλος της κυήσεως. Σε περίπτωση καρκίνου, στις περισσότερες περιπτώσεις ,λόγω της καλής διαφοροποιήσεως του, συνιστάται η εξαίρεση μετά το τέλος της εγκυμοσύνης.